Εφαρμόζουμε τις πιο πρωτοποριακές μεθόδους θεραπείας &
συμπεριφοριστικών προγραμμάτων παρέμβασης στα παιδιά & εφήβους με
αναπτυξιακές δυσκολίες. Φέρνουμε για 1η φορά την εκπαίδευση στη μέθοδο
ΑΒΑ στην Κρήτη. Εποπτεύουμε άλλους επαγγελματίες στο χώρο για την παροχή
υψηλού επιπέδου θεραπειών στη Κρήτη. Μείνετε συντονισμένοι... για
περισσότερες δράσεις...
Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014
 |
| Το Δεντρόσπιτο έχει την
τιμή να προσκαλεί τους Αλεξάνδρου Στράτο (Εργοθεραπευτή SI.T) και
Κοκμοτό Παναγιώτη (Λογοθεραπευτή Msc,cand.) σε ένα 2-ημερο σεμινάριο που
θα πραγματευτεί τη δυσπραξία και τους τρόπους Εργοθεραπευτικής και
Λογοθεραπευτικής παρέμβασης σε αυτήν». Το σεμινάριο θα διεξαχθή 10 και 11 Μαίου 2014 στα Χανιά Κρήτης (ο χώρος διεξαγωγής θα ανακοινωθεί εν καιρώ). Το σεμινάριο απευθύνεται αποκλειστικά σε επαγγελματίες/αποφοίτους/ Το κόστος συμμετοχής ανέρχεται στα 200 ευρώ (προ ΦΠΑ) και ολόκληρο το ποσό πρέπει να έχει κατατεθεί το αργότερο μέχρι 31 Μαρτίου 2014 στον ακόλουθο τραπεζικό λογαριασμό: Τράπεζα: Εθνική Τράπεζα. Αρ. Λογαριασμού: 152/ Η εγγραφή θεωρείται έγκυρη όταν αποσταλούν τα κάτωθι στην ηλεκτρονική διεύθυνση proseggisiseminars@gmail.c (1) Αποδεικτικό κατάθεσης με τον τίτλο «Σεμινάριο Χανιά Κρήτης». (2) Αίτηση συμμετοχής (μπορείτε να την κατεβάσετε πατώντας http://www.proseggisi.gr/ Δεν γίνονται δεκτές ακυρώσεις συμμετοχών. Γίνονται δεκτές μόνο αντικαταστάσεις. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να απευθύνεστε στο Δεντρόσπιτο, τηλέφωνο 28210 71506 (ώρες 10:00-13:00) είτε στο e-mail: therapy.dentrospito@gmail. |
Πως βλέπω τον αυτισμό μου_περιοδικο Asperger United_NAS
To παρακάτω απόσπασμα βρίσκεται στο περιοδικό Asperger United, της Νational Autistic Society, έκδοση Ιανουάριος 2014.
Πως βλέπω τον αυτισμό μου
-O αυτισμός μου με κάνει να κάνω πράγματα και δεν καταλαβαίνω γιατί.
-Μερικές φορές πληγώνω τα άλλα παιδιά και μερικές φορές τα κάνω να κλαίνε.
-Χρειάζομαι να ακολουθούνται οι κανόνες και δεν μου αρέσει καθόλου όταν δεν ακολουθούνται.
-Μερικές φορές όταν έρχεσαι κοντά μου, νοιώθω ότι μπαίνεις στον προσωπικό μου χώρο. Μπορεί να έχω έντονη αντίδραση επειδή νοιώθω ότι είσαι πολύ κοντά στο πρόσωπο μου!
-Μου αρέσει να είμαι πρώτος σε όλα και μπορεί να σε σπρώξω στην ουρά.
-Δεν θέλω να είμαι αγενής, είναι όμως κάτι που κάνω.
-Μου αρέσει να είμαι ο αρχηγός και να έχω τον έλεγχο στο πως παίζουμε.
-Δεν μου αρέσει να μπλέκω σε καβγάδες και θέλω να είμαι ο φίλος σου.
-Μπορεί να με δεις να γυρίζω γύρω-γύρω, να τινάζω σαν πουλί τα χέρια μου και να κουνάω το σώμα μου μέχρι να κοκκινίσω. Αυτός είναι ο τρόπος να αντιμετωπίσω τον κόσμο εφόσον το κεφάλι μου δεν ισορροπεί ό,τι έχει μέσα.
-Όταν κολλάω σε ένα θέμα, θα μιλάω για αυτό όλη την ημέρα.
-Δεν έχω σκοπό να σε κάνω να βαριέσαι αλλά είναι σημαντικό για μένα να το πω.
-Έτσι την επόμενη φορά που θα δεις μια έκρηξη, μην με κοιτάζεις έντονα και μην γελάς μαζί μου.
-Το παιδί αυτό δεν είναι πάντα τόσο άτακτο. Παρακαλώ ενημερώσου για τον αυτισμό….
Πως βλέπω τον αυτισμό μου
-O αυτισμός μου με κάνει να κάνω πράγματα και δεν καταλαβαίνω γιατί.
-Μερικές φορές πληγώνω τα άλλα παιδιά και μερικές φορές τα κάνω να κλαίνε.
-Χρειάζομαι να ακολουθούνται οι κανόνες και δεν μου αρέσει καθόλου όταν δεν ακολουθούνται.
-Μερικές φορές όταν έρχεσαι κοντά μου, νοιώθω ότι μπαίνεις στον προσωπικό μου χώρο. Μπορεί να έχω έντονη αντίδραση επειδή νοιώθω ότι είσαι πολύ κοντά στο πρόσωπο μου!
-Μου αρέσει να είμαι πρώτος σε όλα και μπορεί να σε σπρώξω στην ουρά.
-Δεν θέλω να είμαι αγενής, είναι όμως κάτι που κάνω.
-Μου αρέσει να είμαι ο αρχηγός και να έχω τον έλεγχο στο πως παίζουμε.
-Δεν μου αρέσει να μπλέκω σε καβγάδες και θέλω να είμαι ο φίλος σου.
-Μπορεί να με δεις να γυρίζω γύρω-γύρω, να τινάζω σαν πουλί τα χέρια μου και να κουνάω το σώμα μου μέχρι να κοκκινίσω. Αυτός είναι ο τρόπος να αντιμετωπίσω τον κόσμο εφόσον το κεφάλι μου δεν ισορροπεί ό,τι έχει μέσα.
-Όταν κολλάω σε ένα θέμα, θα μιλάω για αυτό όλη την ημέρα.
-Δεν έχω σκοπό να σε κάνω να βαριέσαι αλλά είναι σημαντικό για μένα να το πω.
-Έτσι την επόμενη φορά που θα δεις μια έκρηξη, μην με κοιτάζεις έντονα και μην γελάς μαζί μου.
-Το παιδί αυτό δεν είναι πάντα τόσο άτακτο. Παρακαλώ ενημερώσου για τον αυτισμό….
Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013
ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ-ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ 2013
Tίτλος
|
Είδος
|
Ημερομηνία Διεξαγωγής
|
Ώρες Διεξαγωγής
|
Κόστος Συμμετοχής
|
Θεραπευτικές Τεχνικές για την Αντιμετώπιση των Προβληματικών Συμπεριφορών στον Αυτισμό
|
4-ωρο εργαστήριο
|
Σάββατο
9 Φεβρουαρίου 2013
|
10:00-14:00
|
50 ευρώ
|
Σεξουαλικότητα και Έφηβοι με Αυτισμό
|
3-ωρο Σεμινάριο
|
Τρίτη 2 Απριλίου
(Παγκόσμια Ημέρα Ενημέρωσης για τον Αυτισμό)
|
16:00-19:00
|
40 ευρώ
|
SSIP Παιχνίδι και Αυτισμός
Παρουσίαση: ΔΙΚΕΨΥ
|
3ημερο Σεμινάριο
|
7,8,9 Ιουνίου 2013
|
Αναμένονται
|
Πληροφορίες από το ίδιο το ΔΙΚΕΨΥ
www.dikepsy.gr
|
Γνωσιακό Συμπεριφορικό Δράμα για Παιδιά με Υψηλής Λειτουργικότητας Αυτισμό και Asperger
Παρουσίαση: Δρ. Χάρις Καρνέζη
|
3ημερο Σεμινάριο
|
Ιούνιος 2013
|
Αναμένονται
|
300 ευρώ
|
Εξοικείωση των παιδιών προσχολικής ηλικίας με την εικόνα και την έννοια της αναπηρίας (ψυχική-σωματική)
|
3-ωρο εργαστήριο
|
Σάββατο
12 Οκτωβρίου 2013
|
10:00-13:00
|
40 ευρώ
|
Εξοικείωση των παιδιών σχολικής ηλικίας με την εικόνα και την έννοια της αναπηρίας (ψυχική-σωματική)
|
3-ωρο εργαστήριο
|
Σάββατο
19 Οκτωβρίου 2013
|
10:00-13:00
|
40 ευρώ
|
Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011
To Πένθος στην Παιδική και Εφηβική Ηλικία
Είναι γεγονός ότι ένα επεισόδιο θανάτου μέσα στην οικογένεια δεν μπορεί να αποτραπεί αλλά ούτε να αποσιωπηθεί από τα νεαρότερα μέλη της. Το πένθος στα παιδιά και στους εφήβους αποτελεί αρκετές φορές σημείο ανησυχίας των προσώπων που φροντίζουν το παιδί και οι οποίοι, πολλές φορές, δεν γνωρίζουν πώς να το αντιμετωπίσουν.
Η κατανόηση του παιδιού γύρω από τον θάνατο, οι ιδιαίτερες εκδηλώσεις του στο πένθος και η ικανότητα ανάπτυξης μηχανισμών αντιμετώπισης του πένθους σχετίζονται με το αναπτυξιακό στάδιο στο οποίο βρίσκεται το παιδί. Επιπλέον, η αντιμετώπιση του πένθους επηρεάζεται από την εγγύτητα του παιδιού με τον χαμένο γονιό και τις αντιδράσεις του επιζώντα γονέα. Καθώς το παιδί που πενθεί περνάει στα επόμενα αναπτυξιακά στάδια, κατανοεί με διαφορετικό τρόπο την απώλεια του γονέα και την επίδραση που αυτή έχει στη ζωή του.
Τα πολύ μικρά παιδιά έχουν διαφορετικό τρόπο σκέψης σε σχέση με τα μεγαλύτερα. Τα περισσότερα μικρά παιδιά δεν αντιλαμβάνονται την καθολικότητα, την μονιμότητα και τη μη λειτουργικότητα των πλευρών του θανάτου(ότι δεν λειτουργεί η καρδιά και τα άλλα όργανα του σώματος). Ένα παιδί της προσχολικής ηλικίας που πιστεύει ότι ο θάνατος είναι αναστρέψιμος, κάνει ερωτήσεις τύπου « πότε θα γυρίσει η μαμά;». Το παιδί δεν καταλαβαίνει τις απαντήσεις που του δίνονται εάν δεν αποκτήσει την γνωστική ικανότητα να καταλάβει την μονιμότητα του θανάτου. Ανάμεσα στα 5-10 χρόνια αναπτύσσεται η αίσθηση της αναπόφευκτης μοίρας του θανάτου. Τα παιδιά φοβούνται ότι οι γονείς τους μπορεί να πεθάνουν και να τα αφήσουν μόνα. Στην ηλικία αυτή ο θάνατος γίνεται αντιληπτός σαν κάτι που μπορεί να συμβεί στο παιδί όπως και στο γονιό. Συνήθως στην εφηβεία, τα παιδιά είναι ικανά να κατανοήσουν, όπως και οι μεγάλοι, την έννοια του θανάτου σαν ένα οικουμενικό, μη αντιστρεπτό και αναπόφευκτο γεγονός.
To πιο σημαντικό είναι οτι τα παιδιά δεν θρηνούν με τον ίδιο τρόπο που θρηνούν οι ενήλικες. Οι τρόποι που θρηνούν είναι λιγότερο οικείοι σε εμάς. Έτσι, οι ενήλικες συχνά παρερμηνεύουν τον ατελή τρόπο του παιδιού να δείχνει τα συναισθήματα του, ως ένδειξη ότι δεν έχει καθόλου αισθήματα. Το ότι ένα παιδί παίζει χαρούμενα και δεν λέει τίποτα δεν σημαίνει ότι έχει ξεπεράσει τον θάνατο. Όταν οι ενήλικες θέλουν να πιστεύουν ότι το παιδί « δεν κατάλαβε» ή « στην αρχή ήταν λυπημένο αλλά τώρα είναι καλύτερα», δεν προσέχουν τα σημάδια σύγχυσης του παιδιού.
Τι μπορούμε να κάνουμε:
Σημαντική για την ανάπτυξη του παιδιού είναι η στήριξη από τον επιζώντα γονιό ή από κάποιον ενήλικα ο οποίος δεν θα προσπαθήσει να «τελειώσει» το πένθος του παιδιού αλλά θα πρέπει να το βοηθήσει να συμβιβαστεί με αυτή την εμπειρία. Παρόλο που ο γονέας βιώνει το δικό του προσωπικό πένθος, δεν θα πρέπει να παραμελεί και το πένθος του παιδιού του. Πολύ εποικοδομητική είναι η ανοιχτή έκφραση των συναισθημάτων και του γονέα αλλά και του παιδιού. Ο γονέας θα πρέπει να επιτρέψει στο παιδί να κλάψει και αν και ο ίδιος θέλει κάποια στιγμή να κλάψει, τότε να μην ντραπεί να κλάψει μπροστά στο παιδί. Επιπλέον, είναι σημαντικό να αποκατασταθεί το χαμένο πρόσωπο στη μνήμη του παιδιού. Επομένως, είναι πολύ ωφέλιμο να κοιτάζουν μαζί γονέας και παιδί φωτογραφικά άλμπουμ, να έχουν κορνίζες με φωτογραφίες του απόντα προσώπου και ο γονέας να διηγείται στο παιδί ιστορίες που αφορούν το χαμένο πρόσωπο.
Τέλος, δεν θα πρέπει να δίνονται στα παιδιά φανταστικές ερμηνείες του τύπου «ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι και θα γυρίσει», καθώς με αυτόν τον τρόπο παρατείνονται οι ερωτήσεις του παιδιού και δεν δίνεται ένα οριστικό τέλος, ώστε το παιδί να αρχίσει να επεξεργάζεται το γεγονός.
Η κατανόηση του παιδιού γύρω από τον θάνατο, οι ιδιαίτερες εκδηλώσεις του στο πένθος και η ικανότητα ανάπτυξης μηχανισμών αντιμετώπισης του πένθους σχετίζονται με το αναπτυξιακό στάδιο στο οποίο βρίσκεται το παιδί. Επιπλέον, η αντιμετώπιση του πένθους επηρεάζεται από την εγγύτητα του παιδιού με τον χαμένο γονιό και τις αντιδράσεις του επιζώντα γονέα. Καθώς το παιδί που πενθεί περνάει στα επόμενα αναπτυξιακά στάδια, κατανοεί με διαφορετικό τρόπο την απώλεια του γονέα και την επίδραση που αυτή έχει στη ζωή του.
Τα πολύ μικρά παιδιά έχουν διαφορετικό τρόπο σκέψης σε σχέση με τα μεγαλύτερα. Τα περισσότερα μικρά παιδιά δεν αντιλαμβάνονται την καθολικότητα, την μονιμότητα και τη μη λειτουργικότητα των πλευρών του θανάτου(ότι δεν λειτουργεί η καρδιά και τα άλλα όργανα του σώματος). Ένα παιδί της προσχολικής ηλικίας που πιστεύει ότι ο θάνατος είναι αναστρέψιμος, κάνει ερωτήσεις τύπου « πότε θα γυρίσει η μαμά;». Το παιδί δεν καταλαβαίνει τις απαντήσεις που του δίνονται εάν δεν αποκτήσει την γνωστική ικανότητα να καταλάβει την μονιμότητα του θανάτου. Ανάμεσα στα 5-10 χρόνια αναπτύσσεται η αίσθηση της αναπόφευκτης μοίρας του θανάτου. Τα παιδιά φοβούνται ότι οι γονείς τους μπορεί να πεθάνουν και να τα αφήσουν μόνα. Στην ηλικία αυτή ο θάνατος γίνεται αντιληπτός σαν κάτι που μπορεί να συμβεί στο παιδί όπως και στο γονιό. Συνήθως στην εφηβεία, τα παιδιά είναι ικανά να κατανοήσουν, όπως και οι μεγάλοι, την έννοια του θανάτου σαν ένα οικουμενικό, μη αντιστρεπτό και αναπόφευκτο γεγονός.
To πιο σημαντικό είναι οτι τα παιδιά δεν θρηνούν με τον ίδιο τρόπο που θρηνούν οι ενήλικες. Οι τρόποι που θρηνούν είναι λιγότερο οικείοι σε εμάς. Έτσι, οι ενήλικες συχνά παρερμηνεύουν τον ατελή τρόπο του παιδιού να δείχνει τα συναισθήματα του, ως ένδειξη ότι δεν έχει καθόλου αισθήματα. Το ότι ένα παιδί παίζει χαρούμενα και δεν λέει τίποτα δεν σημαίνει ότι έχει ξεπεράσει τον θάνατο. Όταν οι ενήλικες θέλουν να πιστεύουν ότι το παιδί « δεν κατάλαβε» ή « στην αρχή ήταν λυπημένο αλλά τώρα είναι καλύτερα», δεν προσέχουν τα σημάδια σύγχυσης του παιδιού.
Τι μπορούμε να κάνουμε:
Σημαντική για την ανάπτυξη του παιδιού είναι η στήριξη από τον επιζώντα γονιό ή από κάποιον ενήλικα ο οποίος δεν θα προσπαθήσει να «τελειώσει» το πένθος του παιδιού αλλά θα πρέπει να το βοηθήσει να συμβιβαστεί με αυτή την εμπειρία. Παρόλο που ο γονέας βιώνει το δικό του προσωπικό πένθος, δεν θα πρέπει να παραμελεί και το πένθος του παιδιού του. Πολύ εποικοδομητική είναι η ανοιχτή έκφραση των συναισθημάτων και του γονέα αλλά και του παιδιού. Ο γονέας θα πρέπει να επιτρέψει στο παιδί να κλάψει και αν και ο ίδιος θέλει κάποια στιγμή να κλάψει, τότε να μην ντραπεί να κλάψει μπροστά στο παιδί. Επιπλέον, είναι σημαντικό να αποκατασταθεί το χαμένο πρόσωπο στη μνήμη του παιδιού. Επομένως, είναι πολύ ωφέλιμο να κοιτάζουν μαζί γονέας και παιδί φωτογραφικά άλμπουμ, να έχουν κορνίζες με φωτογραφίες του απόντα προσώπου και ο γονέας να διηγείται στο παιδί ιστορίες που αφορούν το χαμένο πρόσωπο.
Τέλος, δεν θα πρέπει να δίνονται στα παιδιά φανταστικές ερμηνείες του τύπου «ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι και θα γυρίσει», καθώς με αυτόν τον τρόπο παρατείνονται οι ερωτήσεις του παιδιού και δεν δίνεται ένα οριστικό τέλος, ώστε το παιδί να αρχίσει να επεξεργάζεται το γεγονός.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)